UMUDUNUZU KAYBETMEMENİZ TEMENNİSİYLE..."BY SERO"

sero Çarş. Ekim 10, 2007 5:55 pm

YAŞAMAK UMUT ETMEKSE BEN YAŞAMIYORUM ARTIK

17/04/2006
19:00
Uzun zamandır yalnızlık türküsü söyler oldu dudaklarım. Türkünün notaları hasretle bütünleşmişti. Her şarkıda yine seni arıyor , sigaramın her dumanını sen diye içime çekiyordum. Ve bir anda geri üflüyordum sen diye çektiğim dumanı;seni içimden bir anda atabilmek adına. Ama mümkün müydü bu, bir anda duman gibi içimden çıkarmak. Nasıl ki sigaranın her dumanı biraz biraz zift oluşturup kalıyorsa ciğerlerimde, sen de her bir hücreme işlemiştin. Aldığım her nefeste , baktığım her yerde ve dinlediğim her şarkıda sen vardın. Nasıl söküp atabilirdim ki seni. Nasıl unutabilirdim. Sen ki ruhumu almıştın benden , sen ki beni almıştın benden … Ve ne sen kaldın geriye , ne de sencil yaşanan bir hayat… bir tek sevgim arta kalan… Oysa kavurucu yaz sıcaklarında ayazlar, kışın dondurucu ayazlarında sıcak iklimler yaşanırdı huzur içinde bir zamanlar seninle… ve ne sen varsın şimdi , ne yaşanan iklimler ne de ben… Artık ben de bende değilim…
Bak , şimdi de karanlıklar eşlik ediyor yalnızlığıma. Gerçi ışık olsa ne çıkar,göremiyorum hiçbir zaman önümü. Çünkü , çünkü bir karabasan gibi önüme dikiliyor yapılan ihanet ve hesapsızca dilden dökülen sözler. Ve senin hayalin hiç gitmiyor gözlerimden. Sevmek buymuş demek ki , özlemek , unutamamak buymuş demek ki diyorum kendi kendime. Kendi içinde kaybolmakmış,dağıtmakmış beynini , bir anlamda çıldırmakmış belki de…
Bak , yine gök gürlemeye başladı. Dışarıda bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyor. Ve gökyüzü beni yalnız bırakmayıp yine bana eşlik ediyor ben ağlarken… Karanlıklar üzerime gelirken , şimşekler çakıyor, biraz olsun dünyamı aydınlatabilmek adına. Yoksa yoksa o sen misin? Şimşekler çakıp , yüreğimden vurup gittiğin ve karanlıklara boğduğun gibi yoksa yine bir şimşek misali bir anda alevlenip karanlığımı mı aydınlatacaksın… Bu senden gelen bir işaret mi? Ama yooookkk , olamaz ki… Çünkü giderken çakan şimşekler yüreğimin tam ortasına düştü ve darmadağın etti tüm bedenimi. Yangınlar çıkardı yüreğimde… paramparça yüreğim , hala kan ağlamakta. Böylesine yıkıma uğrayan bir yüreği toparlayabilmek ne mümkün… oysa , oysa karanlıkları tepeleyip doğmuştun sen dünyama bir güneş gibi. Ve sevgi güneşimdin sen benim. Dünyama ; sevgi,mutluluk,ışık,umut saçan sevgi güneşimdin. Pırıl pırıldı her şey. Yaşanılan kötü bir an olsa bile karabulutlar misali, bir anda dağıtıveriyordum o bulutları, içimdeki umut ışığıyla senin verdiğin. Ve umutlarım hep yeşildi. Hiç soldurmamıştım onları; sevgimle suluyor,sesinle, bakışlarınla besliyordum..ta ki , ta ki o lanet olası güne kadar. İhanetinle , yalanlarınla bilenmiş o keskin hançer yüreğime saplanana kadar. O günden beri umutlarım birer birer can veriyor. Ve her umudun bitişinde bilsen nasıl canım acıyor… sanki bir parçam koparılıyor canımdan ve gözyaşlarım sele dönüşüveriyor her umudun arkasından.. ve her gün olduğu gibi bugün de gözyaşlarımla uğurluyorum umutlarımı. Oysa yaşamanın diğer adıydı umut etmek…